آیت‌ﷲ احمد مبلغی در این زمینه فرمودند:  اگر از فقه سنتی سؤال کنند که چنانچه فردی زباله خودش را که محتوی پلاستیک است این را بیندازد در کوچه یا خیابان یا در بیابان رها کند یا در ساحل دریا بیندازد آیا این حرام است خیلی برای او سخت است که بگویی حرام است، می گوید این چه ضرری دارد ؟!  پلاستیک چه ضرری دارد؟ اما نگاه کاربردی سازی گزاره های فقهی آمده می گوید که این ضرر فرآیندی شده، ضرر این طور نیست که تک موردی باشد فرایندی است؛ یعنی وقتی من پلاستیک را می اندازم و پلاستیک در جامعه به وفور در اختیار همه است و فرهنگ از روی همخوانی شکل می گیرد یعنی دیگری می بیند من می اندازم او هم می اندازد. پس من با این  عمل بخشی از یک فرآیند اضرار به و  محیط زیست هستم با ابعاد خطرناک. وقتی شما ضرر را فرآیندی تعریف می کنید می بینید که از انداختن یک پلاستیک حتی یک نفر آزرده می شود و شما به عنوان یک عنصر فعال در یک فرآیندی قرار می گیرید که دیگران را هم  با این کارتان دعوت می کنید به این کار و ممکن است در یک زمان ده ها و صدها نفر این کار را بکنند و شما هم بخشی از این فرآیند آسیب زدن به محیط زیست هستید. آنوقت براساس لاضرر می توانید این کار را حرام به حساب بیاورید.