۲۸ ماه صفر مطابق قول مشهور علما و مورخین، سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام است.شخصیتی که به تصریح عامه از او محترمتر نزد مردم کسی نبود بصورتیکه مثلا اگر ایشان در کوچه برای استراحت اندکی مینشست دیگر کسی از آنجا عبور نمیکرد و یا در مسیر مکه که ایشان پیاده راه می پیمود دیگر مسافران همه از اسب پیاده میشدند فلذا حضرت از مسیر اصلی خارج میشدند تا مردم دچار زحمت نشوند.
در کنار تمام فضایل درخشان حضرت مثل عبادت و سخاوت و حسن خلق،فداکاری ایشان در صلح با معاویه درخشش خاصی دارد. سخن را با ذکر روایتی در اینباره که خود گویای بسیاری از مسائل هست خاتمه میدهیم
علی بن محمد بن بشیر الهمدانی میگوید من و سفیان بن لیلی در مدینه بر حسن بن علی وارد شدیم.خطاب به او گفتم سلام بر تو ای ذلیل کننده مومنان. ایشان پاسخ دادند: علیک السلام بنشین.من ذلیل کننده مومنان نیستم بلکه عزت دهنده ایشانم.هدف من از صلح با معاویه این بود که مرگ را از شما دور کنم چون دیدم اصحابم یاری کننده من نیستند (الاخبار الطوال دینوری،م۲۹۵ ه ق)
