شاید اگر بگوییم فقه رسانه، یکی از مبهم‌ترین ابواب فقه معاصر است، سخنی به‌گزاف نگفته باشیم؛ و شاید اگر بگوییم تصور دانایی در فقه رسانه بیش از سایر ابواب فقه معاصر است، باز سخن بیراهه بر زبان نرانده باشیم. فقه رسانه، از مقولۀ سهل و ممتنع است؛ ابتدا آن‌چنان روشن و واضح به نظر می‌رسد که تعریف و بیان بایسته‌هایش، بسی سهل می‌نماید؛ و وقتی به بیان تفاوت‌هایش با سایر ابواب مشابه و ابعاد ناگفته‌اش می‌رسم، آن‌قدر دشوار می‌شود که گویا تعریف و تبیین دقیق آن ممتنع است.
فقه رسانه با ابوابی نظیر فقه هنر، فقه فرهنگ و فقه فضای مجازی همپوشانی فراوانی دارد. برای حل این همپوشانی، راه‌حل‌های گوناگونی بیان شده است. در مصاحبه‌های پیش‌رو، برخی حیثیات این ابواب را گوناگون انگاشته‌اند؛ بدین صورت که هنر از منظر زیبایی به مسائل می‌نگرد، رسانه از منظر انتقال پیام، فرهنگ از منظر سبک زندگی و آداب و رسوم، و فضای مجازی نیز از حیث بستر سایبری که وقایع در آن اتفاق می‌افتد؛ برخی نیز پاسخ به زمانی دورتر که ادبیات این ابواب فقهی گسترده‌تر شده و حدود و ثغور آنها واضح‌تر گردیده است موکول نمودند، پاره‌ای نیز به بیان کلیاتی اکتفا کردند. از من اگر بپرسید اما به شما خواهم گفت که برخی مسائل این ابواب، از هیچ طریق دانشی ای، قابل انفکاک نیستند. مسائلی نظیر ارتباط عاشقانه بین زن و مرد نامحرم در نمایش، ذیل فقه هنر قرار می‌گیرد یا فقه رسانه؟ به این پرسش، از حیث «زیبایی‌شناسانه» نگریسته شده است یا از حیث «انتقال پیام»؟ پاسخ این است که: هر دو حیث! آنها عملی انجام می‌دهند که هم ذیل فعالیت هنری‌شان جای می‌گیرد و هم در حال انتقال پیامی به مخاطب هستند. پاسخ من به این پرسش، در این‌گونه موارد که «حیث»ها کارگشا نیستند، الزام‌های مدیریتی است. همان‌طور که فقها احکام سفر را که هم در صلاۀ تأثیر می‌گذارد و هم در صوم، در صلاۀ مطرح کردند و خوانندگان کتاب صوم را به آن باب ارجاع دادند، در اینجا نیز باید این قبیل پرسش‌ها را با تصمیمی مدیریتی، به یکی از این دو باب سپرد و در باب دیگر، به اندراجش در آن باب اشارت رفت.
فقه رسانه به همان میزان که تأثیرگذار است، ابعاد و سویه‌های ناگفته هم دارد. از همین رو، این مجله را به بیان کلیات و ابعاد کلان فقه رسانه اختصاص دادیم.
در فصل اول از این مجله، چیستی فقه رسانه و تفاوت آن با ابواب مشابه را به بحث گذاشتیم که نگاهی کوتاه به آن، در بالا گذاشت. استاد درس خارج فقه رسانه حوزه عملیه تهران، استاد فقه رسانه دانشکده صداوسیما و پژوهشگر فقه رسانه حوزه عملیه مشهد، در دو گفتگو و یک یادداشت، به این موضوع پرداخته‌اند.
فصل دوم، از سرفصل‌های و شبکه مسائل فقه رسانه سخن می‌گوید تا ابعاد آن به‌عنوان یک باب فقهی، بیشتر و جدی‌تر کاویده شود. استاد دانشکده ارتباطات دانشگاه امام صادق و معاون آموزشی مدرسه فقه هنر، در یک گفتگو و یادداشت، نظرات خود پیرامون این موضوع را بیان کردند.
قواعد فقه رسانه در نگاه اول، موضوعی دشوارتر از تعریف فقه رسانه می‌نماید؛ اما رئیس پژوهشگاه مطالعات فقه معاصر و رئیس کارگروه هنر و صنایع خلاق مرکز تحقیقات مجلس شورای اسلامی، آن را فراتر از آنچه فکر می‌کردیم تبیین و تدقیق کردند. اولی به بیان کلیات و بایسته‌های قواعد فقه رسانه پرداخت و دومی، حدود ۲۰ قاعده مهم و غالباً اختراعی در فقه رسانه را به خوانننگان این مجله به اشتراک گذاشت.
چالش‌های فقه رسانه، یکی از جذاب‌ترین فصل‌های این مجله است. مدیر سابق گروه فقه مرکز پژوهش‌های اسلامی رسانه، رئیس این مرکز و مدیر مدرسه فقه هنر، هر یک از دید خود، این چالش‌ها را بیان کردند.
در نگاه اول گمان می‌رود که روش‌شناسی فقه رسانه، به‌مانند روش‌شناسی سایر ابواب فقهی، چیزی بیشتر از کلیاتی پیرامون فقه معاصر را در برنداشته باشند، اما استاد علی نهاوندی، استاد درس خارج فقه رسانه؛ و حجت‌الاسلام محمد عشایری که سال‌هاست در حوزه روش به پژوهش می‌پردازد، نکات کمتر گرفته شده‌ای را دراین‌رابطه ارائه کردند که گفتگوی آنها را خواندنی کرده است. دانش‌آموخته توأمان دکتری ارتباطات و سطح ۴ حوزه نیز دیدگاه‌های خود پیرامون روش‌شناسی فقه رسانه را در یک یادداشت به اشتراک گذاشت.
فصل ششم، ابعاد بین‌المللی فقه رسانه و مزایای رقابتی فقه رسانه اسلامی برای حضور در عرصه بین‌الملل را به بحث می‌گذارد. دکتر راعی، استاد تمام حقوق بین‌الملل دانشگاه نجف‌آباد و دکتر قانع، عضو هیئت‌علمی دانشکده ارتباطات دانشگاه امام صادق(ع) از بهترین افرادی بودند که برای گفتگو پیرامون موضوع این فصل از مجله انتخاب شدند. عضو هیئت‌علمی دانشکده محلاتی قم نیز در یک یادداشت، نظرات خود را به دیدگاه‌های این دو استاد ضمیمه کرده است.
مبانی و پیش‌فرض‌های فقه رسانه، عنوان فصل هفتم است که در دو گفتگو و یک یادداشت به آن پرداخته شده است.
آینده‌پژوهی، بخش ثابت مجلات الکترونیکی پژوهشگاه فقه معاصر است که این مجله نیز از این قاعده مستثنی نشده است. حجت‌الاسلام محمودی و مدیر مدرسه فقه هنر، در یک گفتگو و یادداشت، پیش‌بینی خود از آینده فقه رسانه را بیان کرده‌اند؛ دو پیش‌بینی که تفاوت‌های زیادی را با یکدیگر دارند.
فصل پایانی، مطابق سنت مجلات الکترونیکی پژوهشگاه، به پیشینه فقه رسانه می‌پردازد. نمایه مقالات فقهی رسانه، نمایه مقالات حقوقی رسانه، گزارش دو کتاب مهم در فقه رسانه، کتابشناسی فقه رسانه و گزارش مهم‌ترین دروس برگزار شده در فقه رسانه، از موضوعات مطرح شده در این فصل هستند.
علاوه بر مطالب فوق، دو مطلب اقتباسی که مرتبط با موضوع مجله بودند نیز در میان مطالب جاگذاری شدند تا غنای دانشی مجله بالاتر رود.
باری، این مجله در پی آن است که ابعاد کلی فقه رسانه را با نگاهی درجه‌دو به بحث بگذارد و گامی آغازین برای پژوهش‌های جدی و مستمر در این باب مهم و اثرگذار فقه معاصر باشد.