رُوِيَ أَنَّهُ حُمِلَ لَهُ حِمْلُ بَزٍّ لَهُ قِيمَةٌ كَثِيرَةٌ فَسُلَّ فِي الطَّرِيقِ فَكَتَبَ إِلَيْهِ الَّذِي حَمَلَهُ يُعَرِّفُهُ الْخَبَرَ فَوَقَّعَ بِخَطِّهِ إِنَّ أَنْفُسَنَا وَ أَمْوَالَنَا مِنْ مَوَاهِبِ اللَّهِ الْهَنِيئَةِ وَ عَوَارِيهِ الْمُسْتَوْدَعَةِ يُمَتِّعُ بِمَا مَتَّعَ مِنْهَا فِي سُرُورٍ وَ غِبْطَةٍ وَ يَأْخُذُ مَا أَخَذَ مِنْهَا فِي أَجْرٍ وَ حِسْبَةٍ فَمَنْ غَلَبَ جَزَعُهُ عَلَى صَبْرِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ وَ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِك‏. [تحف العقول، ص ۴۵۶]

روایت شده است که یک بار پارچه‌های گران قیمت امام جواد علیه السلام را هنگام آوردنِ به خدمتش، در راه به سرقت بردند.
مامورِ حمل بار، طی نامه ای جریان را برای حضرت علیه السلام نوشت.
امام جواد علیه السلام با خط مبارک خویش چنین مرقوم فرمودند:
جان و مال ما از مواهب گوارای خداوند و عاریت و سپرده اوست. تا آنجا که امکان بهره‌مندی از آن را داریم مایه شادی و خوشی است و آنچه از آن ببرند برای ما اجر و ثواب در بر دارد. پس هر کس بیتابی اش بر صبرش چیره شود، اجرش تباه گردد که از آن به خدا پناه می‌بریم.