در میان ائمه ی معصومین(ع) که هر کدام دریای بیکران علم و معرفت و فضیلت بودند، امام محمد باقر(ع) مشهور به «باقرالعلوم» گویی در سخاوت و دستگیری از نیازمندان، یگانه ی دوران خویش بودند. روایت پیش رو، قطره ای از این دریای بی کران را به تصویر می کشد و درس هایی ناب از مهمان نوازی و یاری رساندن به برادران دینی را به ارمغان می آورد.سلمى، کنیز باوفای آن حضرت، از بخشش های بی دریغ و محبت های بی پایان ایشان نسبت به یاران و دوستانشان حکایت می کند. گویی خانه ی امام(ع) پناهگاهی امن برای نیازمندان و مستمندان بود و سفره ی ایشان همواره گسترده برای اطعام و اکرام مهمانان.
«سلمى (كنيز امام باقر علیه السلام) می گوید: هر يك از دوستانش كه به خانه آن جناب مى‌آمدند آنها را پذيرائى مي كرد با غذاى خوب و لباس هاى عالى به ايشان مي داد و پول نيز مي بخشيد من عرض مي كردم خوب است كمتر مصرف كنيد. حضرت می فرمود: سلمى نيكى و ارزش دنيا كمك به برادران و دوستان است. جايزه‌هائى كه مي داد از پانصد درهم، ششصد تا هزار بود از نشستن با برادران دلتنگ نمي شد. مي فرمود دوستى خود را در قلب برادرت بآن اندازه بدان كه تو او را دوست ميدارى. هيچ وقت شنيده نمي شد از خانه‌اش بگويند: ای نیازمند، خير باد ترا. يا بگويند: ای نیازمند اين را بگير. بلکه ميفرمود: آنها را با بهترين اسم هايشان بخوانيد.»[۱]
این حکایتِ کوتاه، قطره‌ای از اقیانوسِ کَرَم و مهمان‌نوازیِ امام محمد باقر(ع) بود.امید است با تأمل در سیره و رفتارِ امام باقر(ع)، گامی در جهتِ نهادینه‌کردنِ ارزش‌های والای انسانی در وجودِ خود برداریم و مشعل‌دارِ انوارِ کَرَم و ایثار در مسیرِ زندگیِ خویش باشیم.
[۱] قَالَتْ سَلْمَى مَوْلاَةُ أَبِي جَعْفَرٍ : كَانَ يَدْخُلُ عَلَيْهِ إِخْوَانُهُ فَلاَ يَخْرُجُونَ مِنْ عِنْدِهِ حَتَّى يُطْعِمَهُمُ اَلطَّعَامَ اَلطَّيِّبَ وَ يَكْسُوَهُمُ اَلثِّيَابَ اَلْحَسَنَةَ وَ يَهَبَ لَهُمُ اَلدَّرَاهِمَ فَأَقُولُ لَهُ فِي ذَلِكَ لِيُقِلَّ مِنْهُ فَيَقُولُ يَا سَلْمَى مَا حَسَنَةُ اَلدُّنْيَا إِلاَّ صِلَةُ اَلْإِخْوَانِ وَ اَلْمَعَارِفِ وَ كَانَ يُجِيزُ بِالْخَمْسِمِائَةِ وَ اَلسِّتِّمِائَةِ إِلَى اَلْأَلْفِ وَ كَانَ لاَ يَمَلُّ مِنْ مُجَالَسَتِهِ إِخْوَانُهُ وَ قَالَ اِعْرِفِ اَلْمَوَدَّةَ لَكَ فِي قَلْبِ أَخِيكَ بِمَا لَهُ فِي قَلْبِكَ وَ كَانَ لاَ يُسْمَعُ مِنْ دَارِهِ يَا سَائِلُ بُورِكَ فِيكَ وَ لاَ يَا سَائِلُ خُذْ هَذَا وَ كَانَ يَقُولُ سَمُّوهُمْ بِأَحْسَنِ أَسْمَائِهِمْ ./ بحار الأنوار ج۴۶ ص۲۹۰؛ ترجمه خسروی ; ج ۱ ص ۲۰۵؛ ر.ک: كشف الغمة في معرفة الأئمة (ط – القديمة)، ج۲، ص ۱۱۸.