یکشنبه مورخ ۱۶ دی ماه بیست و هشتمین نشست از سلسله نشست های یکشنبه های روش در پژوهشگاه مطالعات فقه معاصر برگزار شد.
در این نشست دکتر عبدالمجید مبلغی بعنوان ارائه دهنده ابتدا در بخش اول مقدمه بیانات خود با بیان اینکه در حوزه علمیه دو رویکرد نسبت به روش شناسی وجود دارد گفت: رویکرد اول رویکرد بدبین به روش شناسی های نوین و طرفدار روش شناسی سنتی است و رویکرد دوم طرفدار بهره گرفتن از روش شناسی های نوین، بنظر ما جمع بین دو روش شناسی سنتی و نوین راه درست تر می باشد یعنی راه بردن به فقه هم به سنت فقهی (روش شناسی سنتی) نیاز دارد و هم به چشم انداز بیرونی (روش شناسی نوین).
مبلغی در ادامه به بخش دوم مقدمه مباحث خود پرداخت و با طرح این پرسش که چگونه باید یک درک دوگانه – با روش شناسی سنتی و نوین – نسبت به سنت فقهی خود داشته باشیم افزود: در پاسخ این سوال دو رویکرد وجود دارد، رویکرد مدرن و پست مدرن که هردو ناکارآمدند زیرا رویکرد مدرن یک امر پیشینی را لحاظ می کند که نمی تواند راهی به سنت فقهی ما باز کند و رویکرد پست مدرن آگاهی را امری تصادفی و منوط به موقعیت می داند و تداوم یافتگی ندارد.
وی در بیان اصل ارائه خود رویکرد دیالکتیکی را راه درست درک دوگانه از سنت فقهی دانسته و گفت: ما در تاملات دیالکتیکی این امکان را داریم که ضمن الهام پذیری از منطق دیالکتیک به سنت خود برگردیم و از ساز و کارهای درونی سنت، سنت را فهم کنیم.
او روش شناسی موجود در حوزه های علمیه را مدرسی خواند و در بیان ویژگی های آن گفت: این روش شناسی استعاری، متمایل به نامرئی بودن و مبتلا کننده به کوررنگی نظام مند است.
در پایان او در توضیح فهم دیالکتیکی فقه گفت: برای این فهم باید اولا از دکترین های فقهی آگاهی یافت سپس فضایی که هر دکترین در آن متولد شده و رشد یافته را شناسایی نمود.
در ادامه حجت‌الاسلام‌والمسلمین منصور میر احمدی عضو هیئت‌علمی دانشگاه شهید بهشتی در نقد دکتر مبلغی گفت: در این ارائه باید معنای فقه سیاسی تبیین می شد.
درپایان وی ضمن اشاره به عدم تفکیک بین روش و روش شناسی در ارائه مبلغی افزود: در این ارائه بین فقه و فقه سياسی یک نوع یکسان نگری رخ داد و حرف ها ناظر به فقه بود و نه فقه سیاسی.